Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Twierdzenie Taubera – twierdzenie analizy zespolonej pozwalające odwrócić przy dodatkowym założeniu twierdzenie Abela . Zostało udowodnione przez słowackiego matematyka Alfreda Taubera .
Niech
f
(
z
)
=
∑
n
=
0
∞
a
n
z
n
{\displaystyle f(z)=\sum _{n=0}^{\infty }a_{n}z^{n}}
będzie szeregiem potęgowym o promieniu zbieżności 1. Jeśli
n
a
n
{\displaystyle na_{n}}
zbiega do zera przy
n
{\displaystyle n}
dążącym do nieskończoności oraz dla pewnego ciągu
(
z
n
)
n
∈
N
∈
C
N
{\displaystyle (z_{n})_{n\in \mathbb {N} }\in \mathbb {C} ^{\mathbb {N} }}
o wyrazach spełniających dla pewnego K warunek:
|
1
−
z
n
|
1
−
|
z
n
|
<
K
{\displaystyle {\frac {|1-z_{n}|}{1-|z_{n}|}}<K}
zachodzi
f
(
z
n
)
→
s
,
{\displaystyle f(z_{n})\to s,}
to szereg
∑
n
=
0
∞
a
n
{\displaystyle \sum _{n=0}^{\infty }a_{n}}
jest zbieżny i
∑
n
=
0
∞
a
n
=
s
.
{\displaystyle \sum _{n=0}^{\infty }a_{n}=s.}
Oznaczmy przez
N
(
z
)
{\displaystyle N(z)}
liczbę całkowitą taką, że:
N
(
z
)
⩽
1
1
−
|
z
|
<
N
(
z
)
+
1.
{\displaystyle N(z)\leqslant {\frac {1}{1-|z|}}<N(z)+1.}
Przy
z
n
{\displaystyle z_{n}}
dążących do 1
N
(
z
n
)
→
∞
.
{\displaystyle N(z_{n})\to \infty .}
Zatem ponieważ
|
∑
n
=
N
(
z
k
)
N
(
z
l
)
a
n
|
⩽
|
∑
n
=
0
N
(
z
l
)
a
n
−
f
(
z
l
)
|
+
|
f
(
z
l
)
−
f
(
z
k
)
|
+
|
f
(
z
k
)
−
∑
n
=
0
N
(
z
k
)
a
n
|
{\displaystyle \left|\sum _{n=N(z_{k})}^{N(z_{l})}a_{n}\right|\leqslant \left|\sum _{n=0}^{N(z_{l})}a_{n}-f(z_{l})\right|+|f(z_{l})-f(z_{k})|+\left|f(z_{k})-\sum _{n=0}^{N(z_{k})}a_{n}\right|}
jeśli
f
(
z
n
)
{\displaystyle f(z_{n})}
spełnia warunek Cauchy’ego , to by wykazać, że
∑
n
=
0
N
a
n
{\displaystyle \sum _{n=0}^{N}a_{n}}
też go spełnia wystarczy udowodnić, że
f
(
z
)
−
∑
n
=
0
N
(
z
)
a
n
{\displaystyle f(z)-\sum _{n=0}^{N(z)}a_{n}}
dąży do zera.
Z założenia dla dostatecznie dużych
N
{\displaystyle N}
dla wszystkich
n
>
N
{\displaystyle n>N}
zachodzi
|
n
a
n
|
<
ϵ
,
{\displaystyle |na_{n}|<\epsilon ,}
więc wówczas:
|
∑
n
=
N
(
z
)
+
1
∞
a
n
z
n
|
=
|
∑
n
=
N
(
z
)
+
1
∞
n
a
n
z
n
n
|
<
ϵ
N
(
z
)
+
1
∑
n
=
N
(
z
)
+
1
∞
|
z
|
n
<
ϵ
1
1
−
|
z
|
N
(
z
)
+
1
<
ϵ
.
{\displaystyle \left|\sum _{n=N(z)+1}^{\infty }a_{n}z^{n}\right|=\left|\sum _{n=N(z)+1}^{\infty }na_{n}{\frac {z^{n}}{n}}\right|<{\frac {\epsilon }{N(z)+1}}\sum _{n=N(z)+1}^{\infty }|z|^{n}<\epsilon {\frac {\frac {1}{1-|z|}}{N(z)+1}}<\epsilon .}
Ponieważ
|
1
−
z
n
|
=
|
(
1
−
z
)
(
∑
k
=
0
n
z
k
)
|
<
n
|
1
−
z
|
,
{\displaystyle |1-z^{n}|=\left|(1-z)\left(\sum _{k=0}^{n}z^{k}\right)\right|<n|1-z|,}
zaś z twierdzenia o zbieżności średnich wynika, że
1
N
∑
n
=
0
N
|
n
a
n
|
→
0
{\displaystyle {\frac {1}{N}}\sum _{n=0}^{N}|na_{n}|\to 0}
przy
N
→
∞
,
{\displaystyle N\to \infty ,}
zachodzi (korzystając z warunku spełnianego przez wyrazy ciągu oraz definicji
N
(
z
)
{\displaystyle N(z)}
):
|
∑
n
=
0
N
(
z
)
a
n
(
1
−
z
n
)
|
⩽
|
∑
n
=
0
N
(
z
)
a
n
n
(
1
−
z
)
|
⩽
K
(
1
−
|
z
|
)
∑
n
=
0
N
(
z
)
|
n
a
n
|
⩽
K
1
N
(
z
)
∑
n
=
0
N
(
z
)
|
n
a
n
|
<
ϵ
.
{\displaystyle \left|\sum _{n=0}^{N(z)}a_{n}(1-z^{n})\right|\leqslant \left|\sum _{n=0}^{N(z)}a_{n}n(1-z)\right|\leqslant K(1-|z|)\sum _{n=0}^{N(z)}|na_{n}|\leqslant K{\frac {1}{N(z)}}\sum _{n=0}^{N(z)}|na_{n}|<\epsilon .}
Zatem:
|
f
(
z
n
)
−
∑
k
=
0
N
(
z
n
)
a
k
|
⩽
|
∑
k
=
N
(
z
n
)
+
1
∞
a
k
z
k
|
+
|
−
∑
k
=
0
N
(
z
n
)
a
k
(
1
−
z
k
)
|
<
ϵ
+
ϵ
.
{\displaystyle \left|f(z_{n})-\sum _{k=0}^{N(z_{n})}a_{k}\right|\leqslant \left|\sum _{k=N(z_{n})+1}^{\infty }a_{k}z^{k}\right|+\left|-\sum _{k=0}^{N(z_{n})}a_{k}(1-z^{k})\right|<\epsilon +\epsilon .}
Uwaga : z twierdzenia Abela wynika, że zawsze można wziąć ciąg należący do odcinka
(
0
1
)
,
{\displaystyle (0\,1),}
bo jeśli szereg jest zbieżny, to zbieżność
f
(
z
n
)
{\displaystyle f(z_{n})}
zachodzi dla każdego ciągu spełniającego warunek.
Franciszek Leja: Funkcje zespolone . Warszawa: PWN, 1973. Brak numerów stron w książce